3-10 van Hirfanlar naar Avanoe enUrgup

Het is frisjes als we wakker worden aan ons stuwmeertje, De vrouwen besluiten de stof die er in de slaapzak niet afgegaan is er in het meertje af te wassen. Ik vindt me schoon genoeg voor de Turkse standaard en hou het op tandenpoetsen en instand douche uit een spuitbus. Als de vrouwen het meertje voldoende bevuild hebben vertrekken we naar Cappdocia. Na enkele uren rijden komen we aan in een absurd landschap. Het zijn uitgesleten zandrotsen die fier rechtopstaan, als reuzelullen zeg maar. Alsof het allemaal nog niet gek genoeg is hebben de Tukskes er ook nog ruimtes in uitgekapt en ze dan gebruikt als  zeg maar een soort lullig huisje. De vrouwen zijn verrukt en besluiten meteen een grandtour te maken. Ik loop ook wat mee rond en zie plotseling, op enkele meters hoogte, een kleine opening. Nieuwsgierig als ik ben Besluit ik meteen op ontdekkingstocht uit te gaan. Ik kruip enkele meters naar boven en trek me op aan een klein zandstenen richeltje zeg maar een prehistorisch vensterbankje. Shhhitt dit breekt spontaan af en ik rol met bijbehorende stofwolk de berg af. Ik kijk eens rond maar niemand wekt de indruk iets gezien te hebben. Ik hou het voor gezien, sla de stof van men pens en plant me in het eerste de beste kroegje neer. Enkele uren later komen de vrouwen voldaan terug, en we vertrekken richting Col Gôlû, een meertje in het turkse Geulle zeg maar. Lekker die Turkskes, het meertje bestaat niet meer, zelfs een luchtspiegeling is er niet. Dit is jammer maar niets aan te doen. Ik rij een of ander weggetje in en enkele kilometers verder zet ik de bus aan de kant. Het is te donker en ik geloof het verder wel. even de slaap in de ogen drinken en slaaapehhh.