9/10 Dogubayazit riichting Tabriz Iran

Half 7 tijd om op te staan dacht ik zo zonder na te denken. Ik was me ( op de meest voor de hand liggende plaatsen) en besluit een ochtendwandeling te maken. Ik loop de hoge berg achter ons op en kom meteen in zo'n stenentijd dorpje uit. De bewoners zijn al wakker en zitten al hun turkse scheldwoorden naar mekaar te schreeuwen, en om het geheel kracht bij te zetten gooien ze ook met stenen naar mekaar. Het is een lust voor het oor je snapt niks van die taal maar je begrijpt het gewoon. Verder de berg op dan maar, ik kom uit bij een oud kasteel met weer een adembenemend uitzicht over de hele stad met de omringende (gigantische)bergketens. Ik loop terug naar de auto en er zitten werkelijk overal tamme witte en zwarte konijnen (vreemde zaak) zeker alvast voor de kerst denk ik. Aha de dames hebben hun matrassen ook bevrijd van hun last. We kunnen vertrekken. We ontbijten nog even in het stadje, begroeten de plaatselijke Nederlandstalige tapijt (probeer-)verkoper en vertrekken richting de grens.
Het is maar 31387,5 meter tot de grens. Onderweg stoppen we nog even voor een laatste check, nee niemand heeft wat onder onze auto verstopt, de dames hebben alle naaktfoto's en andere eventueel aanstootgevende zaken handig weggewerkt. Turkse grens. We stoppen en meteen komt er een Hulpturkske aangelopen. Hij regelt het wel ff voor ons. We lopen achter hem aan en paspoorten vliegen van de ene hand in de andere. Hokje in hokje uit en via een hindernisbaan van allerlei (echte of nep, we kunnen het moeilijk volgen allemaal) ambtenaren komen we bij de toeganspoort voor de Iraanse controlepost uit. We betalen de man 10 turkse lira, wat hij natuurlijk veel te weinig vindt voor zijn harde werk, maar wij vinden het genoeg. Voor de poort is het een chaos van pakken met handelswaar, druk bellende en rondspringende mensen Na ee half uurtje gaat de poort open en wij kunnen meteen naar binnen.hier eigenlijk hetzelfde verhaal. Meteen komt er een HulpIraanertje naar je toe en doet alsof hij alles voor je regelt weer hokje in hokje uit. Je hebt de man niet echt nodig maar loopt echt overal binnen praat met de douane rent met papieren enfin hij heeft het er maar druk mee( of doet althans zo) het is eigenlijk niet veel anders als andere grenzen met een verschil dat je een soort dieselbelasting moet betalen en je carnet afgestempeld moet worden, En met dit dieselvignet probeert de man zijn geld te verdienen. Een paar honderd meter verder als de paspoort en carnet afwikkeling is nog een kantoor. Hier kopen 10 talle vrachtwagen chauffeurs hun dieselvignet kostprijs volgens onze helper op dit moment 700euro! De man probeert dit zelf te regelen en wil niet dat wij dit doen.
Op een geven moment is Cilly het zat,met die man, en jaagt hem zonder hem ook maar iets te betalen weg. Nou kwaad dat hij is, maar dikke pech voor hem. Zo nu het kantoortje binnen en wat blijkt..... De prijs zonder die man is 562,00 euro ahaaaa , die 138,00 euro toch maar weer gespaard. We rijden verder naar de uitgang honderd meter voor de uitgang is nog een kantoortje voor de laatste stempel, dit blijkt maar een formaliteit. Hierna rijden we tot de slagboom laatste controle, slagboom open en jehh we zijn binnen. Al met al een kleine 3 uur dusvdit viel mee. Honderd meter komt de volgende uitdaging geld wisselen. Op zich niet zo'n probleem ware het niet dat een euro op dit moment ongeveer 35.000 realtjes waard is. dus miljoenen realtjes tellen bekijken zo bij een of andere pipo langs de straat is een uitdaging op zich, het gaat met rekenmachientjes bedragen zijn op z'n Irans ?? stapels geld verwisselen van eigenaar. Cilly bekeek de koers en het bleek dat we meer als 2x zoveel reaals voor onze euro' s kregen dan 2 weken geleden. De munt was vorige week met meer dan 50% gedevalueerd , mooi handig. Hup de kruiwagen met miljoenen achter in de bus gedumpt en drie verse miljonairs rijden verder. We rijden een honderd kilometers en besluiten hier iets te eten en een slaapplaats te zoeken. We nemen een restaurant en gaan er goed tegenaan, et mag wat kosten rekening 200.000!!!, achteloos betaald de kersverse milionaires Cilly de rekening. Mooi nu verder naar onze slaapplaats. We rijden door een dorpje en zoeken een iet of wat afgelegen plaatsje. We plaatsen onze bus op de weg bij een stal. Het duurt niet lang of er stopt een auto achter ons. Ohh de eigenaar van het terrein. De man maakt gebaren zo van de lucht is van ons allemaal maar de grond waarop jullie staan is wel toevallig van mij ! In mijn beste limburgs/iraans leg ik hem uit dat ik op huwelijksreis ben en hier een nacht wil doormaken. hij kijkt naar de vrouwen die (in hun zelfgemaakte burkaas in combinatie met bergschoenen en een ziekenfondszonnebril) een vlaag medelijdend (voor mij) in hem losmaken. Hij feliciteert me uit fatsoen, want zo zijn ze wel, geeft me een hand en wenst me een goede nacht toe. Ook zijn vader geeft me een hand en klaar is kees we kunnen blijven. We kletsen nog wat na over deze enigszins indrukwekkende dag en ja hoor slapehhhhh.