29-10 Zahedan - Nok kundi Pakistan

29-10 Zahedan - Nok kundi Pakistan

Poehoe zeven uur zwaar koppie van de boonte avond, maar we hebben er zin in en willen dit land zo snel mogelijk verlaten. We eten wat en Armin heeft ondertussen geregeld dat hij met ons die nummerplaten mag inleveren. En om acht zijn we weg, helemaal naar de andere kant van de stad. Ook hier laten we weer een taxi voorrijden want het is gewoon niet te doen. Een klein uurtje later komen we bij een soort RDW aan, buiten staat al een flinke rij auto's, ik zie m'n geest al kruipen. Armin en z'n vriend lopen meteen naar binnen, tien minuten later komen ze aangelopen en we kunnen door de uitgang naar binnen, hebben ze effe geregeld ( zal wel flink wat gekost hebben) Er volgen nog enkele formaliteiten en we kunnen vertrekken richting grens. Ik besluit me niet meer te melden bij de politie maar proberen zoveel mogelijk checkpoints langs te komen voor men ons in de smiezen heeft. Ik moet zeggen dit lukt vrij aardig op het laatste checkpoint na hier houdt men ons tegen en gaan we weer de mallemolen in en krijgen weer een escorte mee. We geven gas, we hebben de twee motorrijders gisteren achter gelaten in het hotel vijf kilometer van de grens dus we gaan snel van de weg om hun daar op te halen. In het hotel waren die nacht ook nog vier koreaanse vrouwen gestrand en omdat de bus groot genoeg was hebben we die ook maar meegenomen tot de grens. Aan de grens ging het daarna allemaal heel voorspoedig het fraaie was dat er helemaal niets meer gevraagd werd over de Iraanse platen,die ons al met al enkele dagen oponthoud, hotelovernachtingen en honderden kilometers omrijden hebben gekost. Ik zou ook niemand aanraden deze te nemen het is gewoon zinloos en overbodig. Dan Pakistan, aan de andere kant van het hek staat een lemen hut met enkele zitbanken. We moeten er een lijstje invullen en klaar is kees, er is verder helemaal niks op enkele geldwisselaars na en Johan de motorman besluit al zijn resterend Iraans geld om te zetten in harde pakistaanse valuta. De wisselaar kijkt eens raar op maar doet het toch.... Het was dertien cent hahaa. Om het carnet af te stempelem moeten we enkele kilometes verder rijden. Maar eerst moeten we nog een uurtje wachten want alle buitenlanders die vandaag Pakistan binnenkomen doen dit samen
Nou het is een drukte, wij, de motorrijders, de vier koreaantjes en op valreep komt er nog een duits koppel bij. Ivm de spanningen in Pakistan moeten alle verplaatsingen onder begeleiding van enkele militairen gebeuren. Maar het is goed te doen het zijn vriendelijke mensen en het voordeel is ze kunnen de weg. We maken onze papierkraam in orde en vertrekken. De wegen zijn slecht en het begint al aardig donker te worden. De koplampen van de enkele vrachtwagens die ons tegenmoet komen schijnen je zowat uit de cabine. De bus kraakt en zwiept van links naar rechts. Ik vindt het natuurlijk wel leuk evenals de twee politieagenten die naast me zitten. Maar achterin vliegen zes vrouwen ( de vier koreaantjes)door de tent. Er komt weer zo'n vrachtwagen met superkoplampen aangereden en ik zie te laat dat er voor me een paar zandduinen over de weg gewaaid zijn. Ik kan niet naar rechts ivm die vrachtwagen dus ik knal eroverheen. Een stevige klap en bus kiepert bijna om. De motoren achter ons zien het ook te laat en blijven steken in het zand. Nou dit was op het nippertje. We rijden door tot we in Nok kundi aankomen en moeten dan overnachten op de binnenplaats van de politie van Nok Kundi. het is een soort van lemen fort met hoge twee meter dikke muren een stevig dingetje,
maar dan wel zonder poort, gewoon een houten paal, ik denk er het mijne maar van. Maar ja we zijn er dus kiepen we onze spullen en de Koreaantjes uit de bus, Omdat tanken het eerste gedeelte van Pakistan niet zo simpel is hebben we zo'n honderd liter diesel in (lekkende) jerrycans meegenomen. We hebben ze wel in de badkamer staan maar het stinkt heavy, dus ik slaap gewoon op mijn stretcher buiten. We zitten met z'n alle bij mekaar en vertellen wat en horen dat de koreaantjes een docunentaire voor de koreaanse TV maken. Elke beweging wordt dan ook gefilmd, ik ben benuuwd of we het goed doen op korea4.uur en zou eigenlijk makkelijk haalbaar moeten zijn. Nou mooi niet. Ik geloof dat we op die terugweg wel tien controleposten hebben gehad. werkelijk kriskras door de stad om gek van te worden. Als met dan bij het tiende checkpoint gevraagd wordt wat we eigenlijk van plan zijn besluit een van de dames Armin onze Iraanse vriend te bellen zodat deze kan vertalen en kan proberen achter de ware bedoeling van onze politie-escorte te komen. Cilly komt terug van het checkpoint en ja hoor de zaadjes snappen het ( zeggen ze) echter het bureau waar we de platen moeten inleveren is alleen s'morgens geopend en we worden weer in een hotel ondergebracht gdvrrdm. In het hotel aangekomen neemt Cilly nog even contact op met Armin en wat blijkt, hij heeft er zelf ook weinig tot geen vertrouwen in en heeft dan maar snel een vliegtuig gepakt in Tehran en is onderweg naar ons. We douchen en eten en enkele uurtjes later staat Armin met een vriend voor de deur, effe anderhalfduizend kilometer gereisd om maar zeker te zijn dat we ook echt wegkwamen uit Iran. De Vriend gaat meteen de stad in om een fles whisky te kopen. Dit is niet echt makkelijk in Iran en er staan heftige straffen op, maar een half uurtje later is hij alweer terug met een liter drank die leeg moet. We ritselen wat ijs en rond middernacht is de maat vol en slaapehhh.